Ευαισθησίες….
Χαίρομαι για όλα τα παιδιά μου-μαθητές μου, για τη ζωή κοντά τους, για τις επιτυχίες τους, για τις σπουδές τους. Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι -από μέσα μου βεβαίως- και συγκινούμαι πολύ, όταν τους βλέπω να ωριμάζουν και να γίνονται όμορφοι άνθρωποι και αξιόλογοι εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί κτλ.
Όμως το μεγαλύτερο μέρος του μυαλού μου το απασχολούν εκείνα τα παιδιά μου που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους δυσκολίες. Οικογενειακές, προσωπικές, οικονομικές, υγείας κά. Και ασφαλώς οι πιο αγαπημένοι μου μαθητές είναι εκείνοι που έχουν τις χειρότερες επιδόσεις. Βέβαια δεν είναι οι χειρότεροι μαθητές, γιατί χειρότερος μαθητής δεν υπάρχει, αφού δεν υπάρχει κακός μαθητής. Ούτε ένας. Ενώ από καθηγητές…… Χρειάζεται ο ικανός δάσκαλος να βρει τις ευαισθησίες, τις ιδιαιτερότητες κάθε μαθητή και να τον βοηθήσει να τις αναδείξει.